Kolorowe jest piękne

Szare gadanie

Szary Stworek z szarej Stworii przyśnił sen o zielonej rzece. Od tego śnienia-marzenia sam pozieleniał. Pokazywali go palcami i mówi, że się ubrudził na zielono, że kłamie, bo żadna zielona nie istnieje. Stworek postanowił odszukać rzekę ze snu. Wyruszył w podróż przez krainy o różnych kolorach, nawiązywał przyjaźnie, aż zrozumiał, że najpiękniejsza jest tęcza, a monotonia – szara, czerwona czy niebieska – brzydka i smutna.
Kiedyś ta fabuła mogła eksplodować znaczeniami, poważnymi podtekstami. Obecnie zostaje czysty uniwersalizm – wytrych, którym można otworzyć każde drzwi, np. z napisem „Tolerancja" czy „Wielokulturowość".
Kłopot w tym, że sposób w jaki idea podawana jest w przedstawieniu, sprowadza ją do katechizmowego wykładu. To jest dobre, tamto złe, za tym się tęskni, a to się kocha. Dlaczego? Odpowiedzi w przedstawieniu nie znajdziemy. Można odnieść wrażenie, że bohaterami nie tyle kierują emocje czy marzenia, co zapis w scenariuszu.

Pąd Pierwszy na medal

Możemy sobie wyobrazić, czym mógłby być „Zielony Wędrowiec" obserwując poczynania Ryszarda Dolińskiego – szczególnie jako Króla Pąsa Pierwszego (poza tym gra cztery inne postaci). Pozy, gesty, miny, operowanie intonacją głosu – wszystko po to, by prosty tekst nasycić bogactwem psychologicznym, ożywić postać, zaciekawić nią widza. Aktorski elementarz. Szkoda, że wielu aktorów o nim zapomniało i nudno klepie tekst.
Niestety, jak mówią, tak też śpiewają. Trudno chwilami wyłapać słowa – szczególnie w wykonaniach „chóralnych". W przedstawieniu dla dzieci, to całkowita klęska.
„Zielony wędrowiec" nudzi wykonaniem, jednak zachwyca urodą plastyczną. Patrzmy więc. Najbliższe spektakle 30 i 31 maja o godz. 9 i 11.