Dwa razy Sandman

Jest jeszcze jeden klucz. Słowa te stały się punktem wyjścia do stworzenia nowelek składających się na album „Noce nieskończone". Wydany właśnie tom jest dopełnieniem serii komiksowej o władcach snów. Dodajmy, tom niezwykły, bo do pracy przy nim udało się Gaimanowi zaprosić prawdziwych tuzów światowego komiksu, m.in. Milo Manarę, Miguelanxo Prado i Billa Sienkiewicza, a każdy z nich dostał zadanie zilustrowania kilku- czy kilkunastoplanszowej historii. Efekt jest naprawdę piorunujący. Otrzymaliśmy zestaw pięknych – zarówno pod względem scenariusza, jak również rysunku historii. Gaiman stworzył krótkie, zwarte formy, w których – bez zbędnych wywodów i rozciągnięć akcji – zawarł istotę Nieskończonych. Jeśli śmierć, to Wenecja i historia upadłych dożów pragnących zaznać nieśmiertelności. Pożądanie – opowieść o kobiecie kochającej do końca. Maligna – o zgwałconej dziewczynce, zamykającej się we własnym świecie. Los, to...
Album zachwyca warstwą graficzną. Ale czy może być inaczej, skoro mamy do czynienia z mistrzami rysunku, z których każdy ma swój własny, rozpoznawalny i niepowtarzalny styl? Wiele z kadrów można by było „wyciąć" z komiksu, oprawić w ramki i powiesić w galerii. Bo czy można inaczej określić małe „dzieła" stworzone przez Billa Sienkiewicza (historia „Maligna: Do wewnątrz") czy Barrona Storeya („Rozpacz: Piętnaście portretów rozpaczy")?
Równolegle z wydanym w serii „Mistrzowie komiksu" tomem „Noce nieśmiertelne" na księgarskie półki trafił regularny zeszyt serii „Sandman" – „Koniec światów". Zgrabnie napisana opowieść traktuje o losie tych, których podróż – z różnych powodów – ma kres w gospodzie „Koniec światów". To takie magiczne miejsce, w którym spotykają się postaci z zupełnie nie przystających do siebie rzeczywistości, by przy kuflu zimnego napitku opowiadać o tym, co też przytrafiło im się w doczesnym życiu. Świetna lektura w sam raz na długą podróż pociągiem. Na przykład na koniec światów...