Ciekawostka historyczna: 10 grudnia 1945 roku przyszedł na świat Marek Grechuta

To prawda, ale niestety, nie zdążyłem mu go podarować. Płyta zawiera wyłącznie jego piosenki; ich nagranie było dla mnie próbą spojrzenia na siebie sprzed dwudziestu paru lat. Marek Grechuta ukształtował moje młodzieńcze marzenia i pomysły na dalsze życie. Gdybym go nie spotkał, nie byłbym tym, kim jestem. Pewnie zajmowałbym się muzyką, ale w zupełnie innej formie.

Zupełnie pierwsze? Miałem chyba 10 lat, był rok 1977, szedłem na lekcję do szkoły muzycznej i nagle na ulicy Sławkowskiej (rzecz się dzieje w Krakowie oczywiście) wyrósł przede mną wysoki pan w białym fraku o chmurnych oczach. Było upalne popołudnie i co najmniej zdziwił mnie jego strój. Jakieś dwa lata później, tego samego, bardzo charakterystycznego przecież pana, w tym samym białym fraku, ujrzałem w klatce bloku, w którym wówczas mieszkałem. (Podobno pomylił bloki, szukał mieszkania poety Leszka Aleksandra Moczulskiego). Stał i studiował spis lokatorów. Być może to były zwiastuny tego, co miało wydarzyć się później w moim życiu. Natomiast „właściwe” spotkanie nastąpiło w 1982 r. W teatrze „Groteska” odbywał się finał olimpiady historycznej licealistów. Uczestniczyłem w tym zdarzeniu jako statysta, nie jako finalista. W pewnym momencie wystąpił gość specjalny. Miał na sobie ciemny garnitur, ale rozpoznałem w nim owego tajemniczego człowieka w białym fraku. Usiadł przy nienajlepiej nastrojonym pianinie i zupełnie zniewalająco zaczął śpiewać utwory z płyty „Śpiewające obrazy”. Słuchałem jak zaczarowany; kompletnie „przepadłem”. Dziś myślę, że Marek Grechuta musiał pojawić się w moim życiu.

W pewnym sensie, dla mnie przynajmniej, on z tego białego fraka nigdy nie wyszedł. Nigdy nie przestałem go postrzegać jako kogoś nie do końca realnego, kogoś kto istnieje, ale na trochę innej chmurze.

Piwnice krakowskiego hotelu „Pod Różą” były w latach 80. miejscem stałych występów Grechuty. Był on gospodarzem tych lochów i publiczność kojarzyła je przede wszystkim z magią jego osobowości. Gdy byłem licealistą, chodziłem właśnie „Pod Różę” na recitale Marka Grechuty. Coraz bardziej nim zafascynowany, coraz bardziej w niego zapatrzony, zacząłem tworzyć pierwsze kompozycje i pisać teksty. Mówiąc krótko – ruszyłem jego śladem. Zatem moja podróż zaczęła się właśnie „Pod Różą”. Potem trafiłem do innej piwnicy, z którą Marek Grechuta był również związany: do „Piwnicy Pod Baranami” i tam go poznałem, a może raczej to on zechciał poznać mnie. Było mi też dane śpiewać z nim na scenie; także za Oceanem. Kiedyś wpisał mi do autorskiego tomiku poezji dedykację: Grzegorzowi – na pamiątkę wspólnych podróży.

Wywiad archiwalny