Zbiory winniczka zakończono. Ślimaki z Jeleniej Góry trafią na stoły we Francji

- Sezon oceniam jako średnio udany, choć ceny skupu były wysokie. Za kilogram płaciliśmy około 2 zł - mówi Janusz Ulewski, który razem z rodziną prowadzi kilkanaście skupów winniczków w okolicach Jeleniej Góry.

Przyjmują one tylko ślimaki o średnicy powyżej 3 cm, mniejsze są bowiem pod ochroną. Prawo wyznacza też okres, w jakim można je zbierać. Skup zaczyna się na początku maja, gdy zaczyna kwitnąć rzepak i trwa tylko miesiąc.

- Ze zbieraniem ślimaków jest jak ze znajdowaniem grzybów. Jak ktoś wie, gdzie ich szukać, po godzinie przyniesie nawet 50 kilogramów – mówią zbieracze.

Ślimaki lubią wilgoć, wapienne skały, pokrzywy i czarny bez. Najlepiej zbierać je o świcie po deszczu.
Żywe ślimaki przekazuje do przetwórni ślimaczego mięsa. Przechodzą trzytygodniową kwarantannę i pozbawia się ich śluzu. Potem trafiają do uboju. Winniczki giną w parze albo gorącej wodzie. Łatwo później oddzielić skorupkę. Z pięciu kilogramów żywych ślimaków uzyskuje się kilogram mięsa, do zjedzenia nadaje się bowiem tylko ślimacza noga. Oczyszczone mięso kruszeje w bardzo niskiej temperaturze. Po najmniej dwóch tygodniach kroi się je lub mieli, dodając np. ziół. Następnie wkłada się mięso do oczyszczonych ślimaczych skorup. Do zjedzenia nadają się po 3 minutach w mikrofalówce lub 15 min w gorącym piekarniku.

Sto gramów ślimaczego mięsa zawiera aż 25 g białka, tylko 2 g tłuszczu, 5 g węglowodanów i całą gamę mikroelementów, z fosforem, magnezem, żelazem i cynkiem na czele. Mięso to jest także lekarstwem na bóle żołądka. Śluz ślimaków zawiera substancje bakteriostatyczne, z których wytwarza się lekarstwa na schorzenia astmatyczne, gruźlicę oraz maści ułatwiające i przyspieszające gojenie się ran. Substancje te wchodzą też w skład kremów do pielęgnacji twarzy i ciała.

Ślimak był jednym z pierwszych zwierząt spożywanych przez ludzi. Rzymianie hodowali je w parkach ogrodzonych wałem usypanym z popiołu, po czym umieszczali w glinianych dzbanach wypełnionych miksturą z mąki i wina, aby je tuczyć. W średniowieczu ceniono je zwłaszcza za chude mięso, które można było spożywać podczas postów. Według ówczesnych poglądów ślimak nie był zwierzęciem, więc jego ciała nie uznawano za mięso. W tym celu w XVII w. dzisiejszego winniczka sprowadzili do Polski francuscy mnisi. Nazwa winniczek wzięła się stąd, że wcześniej ślimak ten był plagą na plantacjach winorośli.